Wie ben ik?
Om de mens te kunnen begrijpen, moet ik mezelf begrijpen.
In het begin van mijn leven was ik een goed zwemmertje. Ik won een wedstrijd van miljoenen andere zwemmertjes en bereikte als eerste mijn thuis; de eicel.
Ik kan me natuurlijk niets herinneren van die tijd. Hersens waren er nog niet. Ik was klein en grenzeloos en IK was me onbekend. Ik kende enkel het Zijn. Ik was geen golfje in de oceaan, maar ik was de oceaan. Er was beweging, maar geen beweger.
Na een hele tijd werd mijn wereld steeds kleiner. Ik werd in een smalle gang gedrukt en er was enkel één uitweg. Ik kwam in een geheel nieuwe wereld terecht. Het was koud en licht en opeens kwam er lucht in mijn longen en kon ik schreeuwen. Mijn hele realiteit was van het ene op het andere moment compleet veranderd.
Er ontstond een nieuwe routine. Van het kabbelende oceanische eenheidsbesef, de paradijselijke eenvoud, kwam er opeens een hele wereld die verkend moest worden. Ik leerde het ongemak van honger en verschoond worden. Schreeuwen en huilen was de enige vorm van communicatie waar ik vat op had, en motorisch kon ik sabbelen en grijpen. In de tijd tussen de maaltijden, de slaapjes en verschoonbeurten, hield ik me vooral bezig met grijpen en sabbelen. Van de dingen die ik in mijn mond stopte kon ik één verschil ontdekken. Het sabbelen op mijn duim gaf me een bepaald gevoel, terwijl het sabbelen op andere dingen mij dat gevoel niet gaf. Ik had er nog geen woorden voor, maar ik besefte dat ik afgezonderd was van mijn omgeving. Een lichaam én een wereld eromheen.
Weg paradijs, hallo dualisme.
Niet meer één, maar alleen. Weer een nieuwe realiteit.
Gelukkig had ik mijn verzorgers nog. Ze wilden heel graag dat ik ze ‘mama’ en ‘papa’ noemde. Ik oefende dan ook heel hard met geblubber en bla bla, totdat ik iets kon uitbrengen wat erop leek. De reactie van mama en papa was heel leuk. Toen kon ik mijn mond niet meer dicht houden.
Mijn beweeglijkheid ging ook vooruit. Zoveel interessante dingen die op tafel stonden, maar opeens waren ze boos op me. Ze schenen niet te begrijpen dat ik die dingen op tafel wou hebben.
Ik, opeens was er een IK. En een Wil. Ik Wil.
Ik was echter niet opgewassen tegen mama en papa. Ik wil plezier, maar geen pijn. Langzaam ontstaat er iets wat je kunt omschrijven als een persoontje, met angsten en wensen, dromen en fantasieën. Soms kon ik mijn pleziertjes vervullen, maar vaak genoeg zag ik ervan af, omdat het anders pijn ging brengen.
Er zijn regeltjes. Dat was de omschrijving van hoe ze me graag wilden zien. Zelfs als ik niet zo was. Ik leerde de regels en leerde ook de desbetreffende rollen die ik moest spelen. Op die manier vermeed ik de pijn en kreeg ik af en toe een pleziertje. Die rollen werden op een gegeven moment eigen en ik vergat dat ik dat niet was. Er was weer een nieuwe realiteit over de oude gekomen.
Na een bepaalde tijd was ik slim genoeg om die regeltjes te bevragen. Klopten ze wel? Waren ze eerlijk? Wilde ik me wel geheel aan die regeltjes conformeren? Wie denken ze dat ik ben? Wie ben ik? Opeens werd ik heel opstandig tegen de regeltjes. Ik wou mijn eigen persoon worden. Ik wou mijn eigen leven en begon te schoppen tegen de beperkingen die ze me hadden opgelegd. Ik zocht mijn eigen vrienden uit en hoopte dat ik iets kon doen waardoor de meisjes me ook leuk vonden. Ik was heel onhandig op sociaal niveau en had ook nog niet echt talenten waarmee ik kon pronken. In de diepte was ik heel onzeker, maar naar buiten toe probeerde ik er het beste van te maken. Stel je voor iemand zag mijn onzekerheid. Ik moest me bewijzen. Iemand worden. Een succesvol persoon voelt zich niet onzeker. Als mijn school over is ga ik aan het werk. Ik wist niet echt wat ik wou. Gelukkig wist ik wel wat ik niet wou. Daar was ik proefondervindelijk achter gekomen.
Opeens had ik een gezin en een baan, een woning, een auto, inboedel, verzekeringen, maandelijkse uitgaven en inkomsten. Jaarlijks een vakantie in het buitenland en een steeds nijpendere vraag: ‘Is het dit dan?’ Nog 30 jaar doorzetten en dan word ik ziek en ga dood.
‘Wie ben ik’ zou me uiteindelijk weer naar een nieuwe realiteit brengen als ik de beperkingen van mijn huidige realiteit weer kon overwinnen.
Als je inzicht in jezelf wil krijgen, moet je bereid zijn om eerlijk naar jezelf toe te zijn. Dat had ik ergens gelezen, denk ik. Ga niet nadenken maar maak je geest leeg.
De grote vraag is hoe je dat doet. De ene doet dat door te ademen en in een meditatieve toestand te komen en een ander schildert zijn innerlijk op een doek. Er zijn vele wegen naar Rome want Rome is het centrum. Als de bron tot rust komt, zink je tot in je centrum. Rust en eerlijkheid verhelderd je blik op jezelf. Geen woorden, maar bewustzijn brengt je dieper bij jezelf. En opeens is er een moment van geen gedachte en je bewustzijn komt weer even bij dat oceanische gekabbel waar je geen golf bent, maar een oceaan. In dat moment ervaar je eenheid. Geen grenzen, geen rollen, geen wensen geen angsten. Een Leegte die je geheel vervult, en voordat je het beseft is het weer voorbij.
De oude realiteit is weer verbroken. Je speelt je rollen, je hebt je taken, maar diep van binnen weet je nu dat dat enkel de vorm is. De inhoud zit in de Leegte. Vorm veranderd, de inhoud blijft hetzelfde. De kringloop van het leven verklaart zichzelf op het eind. Het eind dat geen eind is, maar het begin van een nieuwe vorm.
Een nieuwe vorm
Is de wereld te klein geworden? Worden we met zijn allen een kleine smalle gang in geperst waar we ons aan de andere kant weer uit moeten worstelen? Zo stel ik me de komende veranderingen voor. Een turbulente tijd waarin we moeten bepalen wie we als mensheid zijn. Helpen we elkaar erdoorheen, of saboteren we elkaar om winnaars te zijn in plaats van verliezers? Dat zijn de essentiële vragen die we ons moeten stellen. De rest is ruis en komt later. De basishouding die we aannemen bepaalt waar we terecht komen.
In een turbulente tijd heb je voordeel aan een goede gezondheid, fysieke veerkracht en psychologische veerkracht. Als individu krijg je het echter heel zwaar. In een gemeenschap kun je je zwakke punten met de talenten van anderen aanvullen, terwijl je met jouw sterke punten anderen kunt helpen. Ontwikkeling is werken aan jezelf. Of het nu de bla bla van de baby is om zichzelf te leren uiten, of dat het om het verstillen van je geest gaat om jezelf weer terug te vinden in de oorspronkelijke vorm van Zijn.
Realiteit is een trucje van het verstand om je te kunnen vastgrijpen aan een golf die geen golf is.
Verandering is de werkelijkheid.
Reactie plaatsen
Reacties